Rosa is verliefd op West Afrika. Ze is er vaak geweest en heeft er gewoond en gewerkt. Iets van die liefde voor het continent kan ze kwijt in haar vrijwilligerswerk bij Taal Doet Meer. Als coach binnen het project Eigen Kracht begeleidt ze een jongeman uit Guinee.
Rosa Fraza (32) studeerde af in global health. In haar werk wilde ze graag de sociale kant op. Nu heeft ze een baan als trainee bij een woningcoöperatie en is daarnaast al ruim een jaar betrokken als vrijwilliger bij Taal Doet Meer.
Het project Eigen Kracht sprak haar aan omdat ze zelf werkzoekend was: ‘Ik kwam het project tegen en vond het fijn dat ik zelf mijn uren in kon delen. Het werken met mensen vond ik leuk en ik was in 2023 zelf werkzoekend. Ik reageerde via vacaturesites en LinkedIn, moest brieven schrijven… Ik vond dat hele taaie kost. Voor taalleerders is dat alleen maar lastiger.’
“Dat ik het echt in m’n eigen tijd kan doen vind ik prettig”
Inmiddels heeft Rosa een baan en combineert ze dat met haar werk als coördinator. Dat kan ze goed invoegen in haar weekplanning. Rosa: ’Deze functie van coördinator is fijn. Als ik even niets te doen heb, log ik in. Dat ik het echt in m’n eigen tijd kan doen vind ik prettig. Op vrijdag ben ik vrij, dus dan kan ik een intake doen met nieuwe taalleerders. Mijn collega en ik werken vanuit huis. We bellen veel met elkaar. De ene week hebben we veel nieuwe deelnemers, de andere week geen.’
‘Als we een intake hebben, gaan we een gesprek aan met iemand over zijn achtergrond en plaatsen diegene vervolgens in een groep. Wat ik mooi vind is de bevlogenheid, terwijl niet iedereen eruit komt met een baan. De mensen komen bij elkaar en wisselen uit. Dat zet ze letterlijk in hun kracht. Deelnemers kunnen zich aan elkaar optrekken, want het zijn gemengde groepen qua opleiding en taalniveau.’
“Ik heb een intrinsieke nieuwsgierigheid naar mensen”
Wat trekt haar aan in het coördinatorschap? Rosa: ‘Ik vind het interessant om te horen hoe mensen hier komen en wat hun levensverhalen zijn. Wat beweegt je om zo’n tocht naar Europa te maken? Die drijfveer heb ik vanuit mijn werk bij volkshuisvesting en vanuit mijn persoon. Ik wil graag helpen en heb een intrinsieke nieuwsgierigheid naar mensen, hun verschillende achtergronden en culturen.’
De liefde voor andere culturen heeft ze van huis uit meegekregen. Ze vertelt uitgebreid over de vele reizen die haar ouders vroeger maakten met de kinderen. Ze komt uit een avontuurlijk gezin en West Afrika is haar zeer lief en bekend. ‘Mijn ervaring heeft eraan bijgedragen. Ik ben veel bewuster geworden door in ziekenhuizen te werken in West Afrika. Het is voor mij een persoonlijke drijfveer.’
“De succesverhalen ‘empoweren’ weer andere mensen”
Nu vertaalt ze haar enthousiasme naar dit praktische werk dat ze belangeloos doet. Rosa: ‘Wat ik vooral heel leuk vind, is dat je succesverhalen kunt volgen. Soms heeft iemand een superbaan kunnen vinden bij een universiteit of een bank. Maar ik ken ook een vrouw uit Bulgarije die een wijnhandel is gestart met Bulgaarse wijnen. Dat is nu een goedlopende zaak. Voor mij is dat heel inspirerend om te horen en dan voel ik plaatsvervangende trots. Die verhalen ‘empoweren’ andere mensen, die worden daar ook weer enthousiast van.’
Rosa is geraakt door een specifiek verhaal van een jongen die zij in een coachtraject heeft, een Afrikaanse jongeman (25) uit Guinee. Rosa: ‘Hij kwam hier aan met 16 jaar en hij heeft zijn vluchtverhaal aan mij vertelt, dat was heel heftig. Dit jaar heeft hij zijn status gekregen, maar hij woont nog steeds in een AZC. Nu moet hij een baan vinden die bij hem past. Hij wil graag iets technisch doen. Onlangs hoorde ik dat hij bij de NS is begonnen. Ik moet hem nog spreken. Misschien moeten we samen een taartje gaan eten om het te vieren,’ besluit ze lachend.
“Dat mensen hier een plekje kunnen vinden, dat vind ik belangrijk”
Weten haar vrienden dat ze dit werk doet naast haar baan? Rosa denkt even na en zegt: ‘Ik praat er eigenlijk te weinig over. Ik haal er wel veel voldoening uit. Dat mensen hier een plekje kunnen vinden, dat vind ik belangrijk. Kijk, ik heb het makkelijk, ik heb een goede uitgangspositie. Ik ken niet zoveel mensen in mijn vriendenkring die structureel vrijwilligerswerk doen. Maar ik vind het gewoon belangrijk om te werken in het maatschappelijk veld.’
‘Ergens vind ik het wel jammer dat er weinig mensen bij Taal Doet Meer van mijn leeftijd zijn. Ik hoop echt dat er in de toekomst meer jonge mensen bij komen. Mijn generatie, de millennials, heeft het gewoon druk en dat snap ik. Maar ik vind het ook jammer.’
* Interview: Els Vegter, freelance schrijver/journalist en beeldend kunstenaar
