Woensdag 24 november, 16.56 uur, Overvecht, Utrecht. Ik sta voor een immense woonflat op zoek naar het huis van Amir en Isra. Broer en zus die door hun basisschoolleerkrachten zijn aangemeld bij de VoorleesExpress, in Utrecht uitgevoerd door Taal Doet Meer. De flat staat in de steigers en er woont niemand meer.
Als ik bel begrijp ik dat het gezin onlangs een nieuwe woning toegewezen heeft gekregen twee straten verderop. Naast Amir en Isra blijken er nog drie kindjes te zijn. Papa is nog aan het werk en mama is boven. We kletsen wat en ik vertel dat ik ook uit een gezin van vijf kinderen kom en dat ik juf ben. Moeder lijkt opgelucht.
“Ook hun oudere en jongere zusjes kijken, lachen en spreken elk woord mee”
De kinderen pakken enthousiast de twee welkomspakketjes uit en ik vertel dat ik drie boeken heb meegenomen om samen te lezen. Ik vraag of ik tussen de vijf kinderen in mag zitten zodat ze allemaal het boek goed kunnen zien. Ons uur vliegt voorbij: Amir en Isra kijken en luisteren aandachtig, maar ook hun oudere en jongere zusjes kijken, lachen en spreken elk woord mee. Wat een leergierige kinderen! Moeder kijkt toe met een bescheiden lach.
Ik leg uit dat ik volgende week terug kom met nieuwe boeken en we plakken een sticker op onze stickerkaart. “Hier jij weer komen he juf” zegt Amir terwijl hij naar het cijfer 2 wijst, “en hier en hier en hier”. “Klopt, ik kom hier elke woensdag weer. Ik kom 20 keer op bezoek om voor te lezen. Na vandaag dus nog…” “19 keer” fluistert zijn oudere zus hem toe. “19!” roept hij trots. Ik wordt door het hele gezin uitgezwaaid en moeder bedankt me tig keer.
“Op de terugweg denk ik na over onze overeenkomsten en verschillen”
Op de terugweg denk ik na over onze overeenkomsten. Ik kom niet verder dan ‘gezin met 5 kinderen’ en ‘hardwerkende ouders’. Dan over onze verschillen: ruimte in en om het huis, hoeveelheid speelgoed en boeken in huis, beheersingsniveau van de Nederlandse taal voordat ik überhaupt naar school ging… Alle kansen op het gebied van onderwijs die ik heb gekregen -op elk gebied eigenlijk-, de fantastische reizen die ik nu al heb kunnen maken en die nog op de planning staan… En nu ben ik onderweg naar ons eigen huis in het centrum van Utrecht in onze eigen auto… Over kansenongelijkheid gesproken.
Met een voldaan gevoel vraag ik me af hoe ik een uur geleden nog kon twijfelen of ik wel een uurtje per week kon missen.
* Deze column is geschreven door Maud Oude Lenferink, taalvrijwilliger bij Taal Doet Meer en voorlezer bij Amir en Isra.
Wil je net als Maud bijdragen aan het zelfvertrouwen, de toekomstkansen en positie van kinderen (of volwassenen) in de Utrechtse samenleving? Wordt ook vrijwilliger bij Taal Doet meer! Als coach, mentor of coördinator help je anderen sterker te staan in onze mooie stad. Voor meer info, check onze vacatures.
