Ayla werd mijn mentorkind toen ze al een tijdje in groep 7 zat. Ze was op haar 8e samen met haar ouders gevlucht uit Syrië, en na de Taalschool terechtgekomen op een basisschool in Overvecht.
Ik was nieuw als taalmentor bij Taal Doet Meer en vond onze eerste afspraak geloof ik net zo spannend als Ayla en haar ouders. De keurig opgeruimde kamer, het dienblad vol lekkers, pap en mam met rechte rug naast hun verlegen dochter op de bank, en op de kleine eettafel zo’n beetje al haar schoolboeken en schriften netjes uitgestald naast een rijtje vrolijk gekleurde pennen… De les kon beginnen!
“Ze zou zich door niets zou laten tegenhouden, al helemáál niet door de juf van groep 8 die haar inprentte dat zij ‘geen mavoniveau kon halen”
Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en is het einde van Ayla’s tweede jaar op het vmbo in zicht. Onze twee jaar Taalmentoraat op de donderdagmiddag (met heel veel kopjes thee in de flat in Overvecht) gingen over in 1,5 jaar School’s cool (grotendeels online, maar ook dat bleek prima te gaan).
In de laatste maanden op de basisschool had Ayla laten zien dat zij zich met haar grote ambities en doorzettingsvermogen door niets zou laten tegenhouden om haar droom – piloot worden – te laten uitkomen: niet door haar taalachterstand, niet door haar dyslexie en al helemáál niet door de juf van groep 8 die haar inprentte dat zij ‘geen mavoniveau kon halen’. Het ging haar lukken, dat wist Ayla zeker. Maar wél graag samen met mij, want de overgang naar het vmbo – daar zag ze als een berg tegenop.
“Ik vond onze eerste afspraak geloof ik net zo spannend als Ayla en haar ouders”
Taal Doet Meer was meteen enthousiast over het voorstel dat ik met Ayla het School’s cool-traject zou ingaan. De wekelijkse 1,5 uur taalspelletjes, dyslexie-oefeningen en het hardop lezen van de Kidsweek maakten langzaam plaats voor uitgebreid kletsen over ‘die ene leuke jongen uit de tweede’, het gezeur van die docent Frans en het bijbaantje bij de Jumbo.
Tussendoor natuurlijk ook nog even het huiswerk doornemen en samen oefenen voor de toetsen. De Nederlandse taal is het probleem al lang niet meer, in wiskunde is ze een kei, creatieve vakken doorloopt ze fluitend, maar die vreemde talen…. Een ware crime als je dyslectisch bent. Maar Ayla geeft niet op en de laatste tijd krijg ik regelmatig zomaar een blij appje: “Juf, ik had een voldoende voor Engels!” Of: “Een 4,7 voor Frans maar valt mee want ik dacht dat ik alles fout had”.
“De wekelijkse taalspelletjes maakten langzaam plaats voor uitgebreid kletsen over ‘die ene leuke jongen uit de tweede”
De ambities van Ayla zijn nog altijd groot, al zijn de toekomstplannen inmiddels bijgesteld. Piloot gaat ze niet meer worden: forensisch onderzoeker is nu het plan. Nog even álles geven in de komende toetsweek want héél misschien lukt het nog om haar volgende SUPERBELANGRIJKE doel te bereiken: van vmbo-kader doorstromen naar mavo 3.
En dan met haar mavo-advies zwart-op-wit terug naar die juf van de basisschool… Daar droomt ze van. Dat papier laten zien, haar oude juf streng aankijken en zeggen: “U mag nóóit meer tegen een leerling zeggen dat die iets niet kan!”. En reken maar dat ik daar dan ook sta, glimmend van trots naast mijn stoere, lieve mentorkind.
“Reken maar dat ik daar dan ook sta, glimmend van trots naast mijn stoere, lieve mentorkind”
Ayla komt er wel, en ik prijs me gelukkig dat ik haar een beetje mocht helpen.
* Deze column is geschreven door Barbara, taalvrijwilliger bij Taal Doet Meer en taalmentor van Ayla. De foto en naam van Ayla zijn om pricvacyredenen gefingeerd.
Wil je net als Barbara bijdragen aan het zelfvertrouwen, de toekomstkansen en positie van mensen in de Utrechtse samenleving? Wordt ook vrijwilliger bij Taal Doet meer! Als coach, mentor of coördinator help je mensen sterker te staan in onze mooie stad.
