“Om 16.30 uur haast ik me naar Utrecht Overvecht. Elke woensdag weer een race tegen de klok, maar dat ben ik gelijk weer vergeten als ik de drie oudste meiden van het gezin op het bankje voor hun huis zie zitten.”
Als ze mij zien springen ze op: “Hallo juf!” (zo noemen ze me sinds ik verteld heb dat ik werk als leerkracht) “Vandaag gaan we naar de bieb toch?!” Eens in de drie weken kom ik niet om voor te lezen maar gaan we nieuwe boeken lenen bij de bibliotheek. Zo kunnen de kids ook boeken lezen en bekijken buiten het uurtje dat ik bij hen thuis ben. Een last minder voor hun ouders en voor deze drie meiden echt een uitje.
“Er wordt aan één stuk door gepraat”
We lopen 20 minuten heen en 20 minuten terug, er wordt nooit geklaagd. Daar hebben we overigens ook geen tijd voor want er wordt aan één stuk door gepraat: wat ze hebben beleefd op school, wat ze zien liggen op straat en welke vogels ze zien (dat laatste hebben ze van mij overgenomen ;).
“Juf, ik wil de hele tijd wel praten met jou ik vind het zo leuk!” In de bieb zoeken de meisjes ieder 2 boeken uit en samen kiezen we er nog een paar voor hun broertje en zusjes. Ook altijd een Arabisch boek zodat mama ook kan voorlezen.
Bij thuiskomst ga ik nog even mee naar binnen om gedag te zeggen. De jongste drie zitten aan tafel te eten en hun moeder is aan het koken. Ik vraag wat ze eten en ze vertellen van alles over hun eten en over de Ramadan. Er wordt meteen een bord bij gezet en hun moeder vraagt of ik ook wil blijven eten. Ik twijfel want ik weet dat zij nog moet wachten met eten omdat het Ramadan is, maar ze staat erop.
“Hun moeder staat te glimlachen achter het fornuis”
Ik eet een heerlijke Arabische pannenkoek waarvan ik de naam niet goed kan uitspreken. Dat zorgt voor veel lol bij de kids en ze leren me andere Arabische woorden. Ze vertellen me over de Ramadan en over hun lievelingseten. Hun moeder staat te glimlachen achter het fornuis en serveert het lekkerste eten. “Mama goed koken hé juf?” “Ja jullie mama kan heel goed koken!”
Twee pannenkoeken gaan mee naar huis voor m’n vriend en als ik -een uur later dan gepland- naar huis ga, staan ze me allemaal uit te zwaaien. De oudste staat te stralen en zegt: “Je bent hier wel twee uur geweest juf!” Ja toppers, voor jullie kom ik met liefde nog véél meer uren!
* Deze column is geschreven door Maud Oude Lenferink, taalvrijwilliger bij Taal Doet Meer en voorlezer bij Amir en Isra.
Wil je bijdragen aan de kansen van kinderen (en volwassenen) in de Utrechtse samenleving? Word ook vrijwilliger bij Taal Doet meer! Als coach, mentor of coördinator help je mensen sterker te staan in onze mooie stad. Voor meer info, check onze vacatures.
